นักเรียนที่รักแห่งเราทั้งหลาย
เราจะกล่าวความจริงต่อท่านทั้งหลายว่า
การมองเห็นเจ้าปลากระเบนน้อยน่ารัก
ในสายตาและมุมมองของทุกๆท่านนั้น
เป็นการมองในมุมมองที่สุดยอดยิ่งนัก
หากมนุษย์โลกเสรีนี้
มีมุมมองลักษณะการมองเช่นนี้แล้ว
ดาวโลกเสรีนี้พลันจะน่าอยู่ขึ้นมาทันที
ถ้าอดีตกาลนานปีที่ผ่านๆมา
ผู้คนบนโลกปฏิบัติตนเช่นว่านี้
โดยมีนิสัยการมองโลกลักษณะนี้แล้ว
ทุกวันนี้...
ดาวเคราะห์โลกกับสังคมมนุษย์เอง
จะไม่ต้องเสียสมดุลรุนแรง
จะไม่แตกแยก
จนพระบิดาทรงจำต้องพิพากษาโลก
เพื่อปรับสมดุลใหม่เป็นครั้งที่สี่นี้แน่นอน
ท่านทั้งหลายมองเห็นความน่ารักน่าเอ็นดูได้
โดยไม่มองเห็นไปเป็นอื่นด้วย 2 เงื่อนไข คือ
1.แลเห็นด้วยความเมตตา
ซึ่งเป็นคุณสมบัติทางธรรมชาติ
ที่จิตวิญญาณของท่าน
ถือติดตัวกันมาเกิดเป็นมนุษย์โดยแท้
ซึ่งเป็นความรักจากจิตเดิมแท้ของท่านนั่นเอง
2.เป็นการมองเพื่อ "เรียนรู้" ว่าอะไรเป็นอะไร
เป็นการมองไปตามความจริง
ที่สรรพสิ่งนั้นมีอยู่ เป็นอยู่ เห็นได้อยู่
ซึ่งเป็นการมองโดยไม่มีการ "ปรุงแต่ง"
ดังนั้น...
ทุกท่านจึงกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่า
เจ้าปลากระเบนน้อยเหล่านี้...น่ารัก
นี่จึงเป็นมุมมองของผู้สมดุล
เป็นมุมมองของคนใจบุญใจดีที่จิตใสใจสวย
ในความหมายแห่งองค์จิตจักรวาลที่แท้จริง
เป็นมุมมองเพียงเพื่อเรียนรู้ให้ได้ว่า
"อะไรเป็นอะไร อย่างไร ทำไม"
เป็นการมองเพื่อเรียนรู้ที่จะรัก
มองเพื่อที่จะเป็นหนึ่งเดียวกัน
กับสรรพสิ่งนั้นสถานเดียว
ด้วยเหตุนี้....
ท่านจึงมองเห็นแต่ความน่ารักของเขา
โดยอาจกล่าวได้ว่า
ท่านทั้งหลายมองเจ้าปลากระเบนน้อย
ด้วยสภาวะจิตที่ "ว่าง" ไปจากกิเลสตัณหา
ซึ่งแตกต่างจากการมองสัตว์อื่นสิ่งอื่น
กิเลสตัณหารายวันนี่แหละ...
คือสิ่งที่ปรุงแต่ง
ความหยาบโลน ชั่วร้าย โง่งมงายให้กับมนุษย์
จนไม่สามารถแลเห็นความน่ารักของใครๆได้
คนส่วนใหญ่จึงรักไม่ได้ ให้ไม่เป็น
เป็นต้นว่า....
เมื่อสัมผัสรู้ดูเห็นสิ่งใดแล้ว
จิตของท่านไม่ว่าง
ที่ไม่ว่างเพราะเพราะเมื่อสัมผัสรู้เมื่อไหร่
จิตใจท่านมันก็สั่นสะเทือนเป็นกิเลสขึ้นมาทุกครั้ง
พอสั่นขึ้นมาแล้วก็เกิดความรู้สึกชอบไม่ชอบ
จากชอบไม่ชอบ ก็นำไปสู่อยากไม่อยาก
ท่านเห็นวิทยาศาสตร์ทางจิตมนุษย์ของท่านมั้ย
จุดอ่อนที่เหลวไหลของท่านมันอยู่ตรงจุดนี้
นั่นคือ พอ "จิตไม่ว่าง"
เพราะติดชอบติดอยากกันอยู่
จิตท่านก็จะเข้าถึงความรักกันไม่ได้
จิตท่านก็จะเข้าถึงการใช้ปัญญาของสมองไม่ได้
ทั้งนี้เนื่องจากจิตมนุษย์ทั้งหลายนั้น
พระบิดาทรงกำหนดติดตั้งคุณสมบัติไว้
ให้มันมีความสามารถที่จะสั่นสะเทือน
เพื่อการทำหน้าที่ได้ทีละเรื่องเท่านั้นเอง
เราจึงขอกล่าวความจริงต่อท่านทั้งหลายว่า
การวิเคราะห์เข้าใจจิตตนเองนั้น
ไม่จำเป็นต้องนั่งหลับตาหาเอาจากกรรมฐานก็ได้
เรียนรู้เอาจากชีวิตประจำวันในยามตื่นนี่แหละ
เมื่อตอนนี้ท่านรู้แล้วว่า
ท่านเองก็ใช้จิตใสใจสวย
มองเจ้าปลากระเบนน้อย
จนแลเห็นความน่ารักของเขาได้
อย่างไม่ยากเย็น
ลองศึกษาตนเองดูทีสิว่า
ท่านสามารถเป็นคนดีมีเมตตาสัตว์นี้ได้ไง
เพราะท่าน
มองเห็นความจริงของเขาใช่มั้ย
เพราะท่าน
มองเพื่อเรียนรู้ที่จะรักเขาใช่มั้ย
เพราะท่าน
มองโดยไม่มีการปรุงแต่งใช่มั้ย
เพราะท่าน
มองปลากระเบนน้อยด้วยจิตบริสุทธิ์
คือ มองแบบมิตร มองโดยไม่คิดร้ายใช่มั้ย
เพราะท่าน
มองโดยมิได้เห็นว่าเขาเป็นศัตรูใช่มั้ย
เพราะท่าน
มองเขาโดยไม่นึกถึงอาหาร
เนื่องจากไม่ได้คิดจะกินเขาใช่มั้ย?
เพราะท่าน
ไม่รู้ว่าส่วนปลายหางแข็งๆน้อยๆของเขา
มันจะสามารถทิ่มแทงส้นเท้าของท่าน
หากเพลินเดินไปเหยียบหลังพวกเขา
ที่กำลังเคล้าทรายเล่นคลื่นแถวๆชายหาด
ให้ปวดเจ็บปวดร้อนระบม
จนต้องไปพบแพทย์นั่นเทียว...ใช่มั้ย?
กิเลสตัณหามันคือสนิมของจิต
จิตสั่นสะเทือนขึ้นมาทีไร
สนิมเป็นหลุดล่อนลอกลอยฟุ้งขึ้นมา
จนน้ำใสๆในใจสวยๆกลายเป็นน้ำพิษน้ำกรด
เมื่อหยิบยื่นให้ใครมันก็จะเป็นพิษร้าย
ทำลายทุกคนทุกชีวิตฉิบหายวายวอดหมด
ซิปหายยย....ไม่เว้นแม้แต่ตนเอง
เราจะกล่าวความจริงต่อท่านทั้งหลายว่า
การมองเห็นเจ้าปลากระเบนน้อยน่ารัก
ในสายตาและมุมมองของทุกๆท่านนั้น
เป็นการมองในมุมมองที่สุดยอดยิ่งนัก
หากมนุษย์โลกเสรีนี้
มีมุมมองลักษณะการมองเช่นนี้แล้ว
ดาวโลกเสรีนี้พลันจะน่าอยู่ขึ้นมาทันที
ถ้าอดีตกาลนานปีที่ผ่านๆมา
ผู้คนบนโลกปฏิบัติตนเช่นว่านี้
โดยมีนิสัยการมองโลกลักษณะนี้แล้ว
ทุกวันนี้...
ดาวเคราะห์โลกกับสังคมมนุษย์เอง
จะไม่ต้องเสียสมดุลรุนแรง
จะไม่แตกแยก
จนพระบิดาทรงจำต้องพิพากษาโลก
เพื่อปรับสมดุลใหม่เป็นครั้งที่สี่นี้แน่นอน
ท่านทั้งหลายมองเห็นความน่ารักน่าเอ็นดูได้
โดยไม่มองเห็นไปเป็นอื่นด้วย 2 เงื่อนไข คือ
1.แลเห็นด้วยความเมตตา
ซึ่งเป็นคุณสมบัติทางธรรมชาติ
ที่จิตวิญญาณของท่าน
ถือติดตัวกันมาเกิดเป็นมนุษย์โดยแท้
ซึ่งเป็นความรักจากจิตเดิมแท้ของท่านนั่นเอง
2.เป็นการมองเพื่อ "เรียนรู้" ว่าอะไรเป็นอะไร
เป็นการมองไปตามความจริง
ที่สรรพสิ่งนั้นมีอยู่ เป็นอยู่ เห็นได้อยู่
ซึ่งเป็นการมองโดยไม่มีการ "ปรุงแต่ง"
ดังนั้น...
ทุกท่านจึงกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่า
เจ้าปลากระเบนน้อยเหล่านี้...น่ารัก
นี่จึงเป็นมุมมองของผู้สมดุล
เป็นมุมมองของคนใจบุญใจดีที่จิตใสใจสวย
ในความหมายแห่งองค์จิตจักรวาลที่แท้จริง
เป็นมุมมองเพียงเพื่อเรียนรู้ให้ได้ว่า
"อะไรเป็นอะไร อย่างไร ทำไม"
เป็นการมองเพื่อเรียนรู้ที่จะรัก
มองเพื่อที่จะเป็นหนึ่งเดียวกัน
กับสรรพสิ่งนั้นสถานเดียว
ด้วยเหตุนี้....
ท่านจึงมองเห็นแต่ความน่ารักของเขา
โดยอาจกล่าวได้ว่า
ท่านทั้งหลายมองเจ้าปลากระเบนน้อย
ด้วยสภาวะจิตที่ "ว่าง" ไปจากกิเลสตัณหา
ซึ่งแตกต่างจากการมองสัตว์อื่นสิ่งอื่น
กิเลสตัณหารายวันนี่แหละ...
คือสิ่งที่ปรุงแต่ง
ความหยาบโลน ชั่วร้าย โง่งมงายให้กับมนุษย์
จนไม่สามารถแลเห็นความน่ารักของใครๆได้
คนส่วนใหญ่จึงรักไม่ได้ ให้ไม่เป็น
เป็นต้นว่า....
เมื่อสัมผัสรู้ดูเห็นสิ่งใดแล้ว
จิตของท่านไม่ว่าง
ที่ไม่ว่างเพราะเพราะเมื่อสัมผัสรู้เมื่อไหร่
จิตใจท่านมันก็สั่นสะเทือนเป็นกิเลสขึ้นมาทุกครั้ง
พอสั่นขึ้นมาแล้วก็เกิดความรู้สึกชอบไม่ชอบ
จากชอบไม่ชอบ ก็นำไปสู่อยากไม่อยาก
ท่านเห็นวิทยาศาสตร์ทางจิตมนุษย์ของท่านมั้ย
จุดอ่อนที่เหลวไหลของท่านมันอยู่ตรงจุดนี้
นั่นคือ พอ "จิตไม่ว่าง"
เพราะติดชอบติดอยากกันอยู่
จิตท่านก็จะเข้าถึงความรักกันไม่ได้
จิตท่านก็จะเข้าถึงการใช้ปัญญาของสมองไม่ได้
ทั้งนี้เนื่องจากจิตมนุษย์ทั้งหลายนั้น
พระบิดาทรงกำหนดติดตั้งคุณสมบัติไว้
ให้มันมีความสามารถที่จะสั่นสะเทือน
เพื่อการทำหน้าที่ได้ทีละเรื่องเท่านั้นเอง
เราจึงขอกล่าวความจริงต่อท่านทั้งหลายว่า
การวิเคราะห์เข้าใจจิตตนเองนั้น
ไม่จำเป็นต้องนั่งหลับตาหาเอาจากกรรมฐานก็ได้
เรียนรู้เอาจากชีวิตประจำวันในยามตื่นนี่แหละ
เมื่อตอนนี้ท่านรู้แล้วว่า
ท่านเองก็ใช้จิตใสใจสวย
มองเจ้าปลากระเบนน้อย
จนแลเห็นความน่ารักของเขาได้
อย่างไม่ยากเย็น
ลองศึกษาตนเองดูทีสิว่า
ท่านสามารถเป็นคนดีมีเมตตาสัตว์นี้ได้ไง
เพราะท่าน
มองเห็นความจริงของเขาใช่มั้ย
เพราะท่าน
มองเพื่อเรียนรู้ที่จะรักเขาใช่มั้ย
เพราะท่าน
มองโดยไม่มีการปรุงแต่งใช่มั้ย
เพราะท่าน
มองปลากระเบนน้อยด้วยจิตบริสุทธิ์
คือ มองแบบมิตร มองโดยไม่คิดร้ายใช่มั้ย
เพราะท่าน
มองโดยมิได้เห็นว่าเขาเป็นศัตรูใช่มั้ย
เพราะท่าน
มองเขาโดยไม่นึกถึงอาหาร
เนื่องจากไม่ได้คิดจะกินเขาใช่มั้ย?
เพราะท่าน
ไม่รู้ว่าส่วนปลายหางแข็งๆน้อยๆของเขา
มันจะสามารถทิ่มแทงส้นเท้าของท่าน
หากเพลินเดินไปเหยียบหลังพวกเขา
ที่กำลังเคล้าทรายเล่นคลื่นแถวๆชายหาด
ให้ปวดเจ็บปวดร้อนระบม
จนต้องไปพบแพทย์นั่นเทียว...ใช่มั้ย?
กิเลสตัณหามันคือสนิมของจิต
จิตสั่นสะเทือนขึ้นมาทีไร
สนิมเป็นหลุดล่อนลอกลอยฟุ้งขึ้นมา
จนน้ำใสๆในใจสวยๆกลายเป็นน้ำพิษน้ำกรด
เมื่อหยิบยื่นให้ใครมันก็จะเป็นพิษร้าย
ทำลายทุกคนทุกชีวิตฉิบหายวายวอดหมด
ซิปหายยย....ไม่เว้นแม้แต่ตนเอง
อ.ปริญญา ตันสกุล
ผู้เชี่ยวชาญพิเศษด้านการปรับพฤตินิสัยของมนุษย์
ด้วยกระบวนการ PsychoShow
และผู้อำนวยการ
สถาบันสร้างเสริมจิตตปัญญาเพื่อพัฒนาพฤติกรรมศาสตร์ HMDC
ผู้เชี่ยวชาญพิเศษด้านการปรับพฤตินิสัยของมนุษย์
ด้วยกระบวนการ PsychoShow
และผู้อำนวยการ
สถาบันสร้างเสริมจิตตปัญญาเพื่อพัฒนาพฤติกรรมศาสตร์ HMDC
